Bir dilek tuttum…

Bir dilek tuttum.

Belki de ilk kez hep birlikte olmanın bu denli hissedildiği zamanlarda tuttum bu dileği.

Sardım sarmaladım özenle.
Gözümden sakındım belki de…
Ve sakladım karanlıklardan gizlice!

Fısıldadım gökyüzüne.
“Elveda” demeden,
Giden tüm sevdiklerimize…
Anılarını aldım sakladım yüreğimin eşsiz bir köşesinde.
Ve yeni gelen tüm sevdiklerimize…
“Merhaba” demeden sadece,
Kucakladım tüm içten niyetimle.
En safından insanlık diledim yeryüzüne.
Belki biraz da hüzünlendim en garip halimle.

Ne de çoktu insan uzaktan.
Ve ne kadar da yoktu sevdikleri olmadan…
Uzağın yakınlığında hasretlik çektik en çok da uzun zaman.

Belki de buydu hayatın insanlığı sınavdan geçirdiği an!

Ama ben yine de bir dilek tuttum en safından…

Gözlerden gönüllere de düşen sevginin olduğu,
Dillerden eylemlere de geçen saygının olduğu,
Yanaklardan yüreğe de akan dostluğun olduğu,
Sofralardan sofrasızlara da uzanan ellerin olduğu,
Gerçeklerin dolaştığı yeryüzünde yalanların yok olduğu,
Dünyanın en güzel sesleri çocukların hıçkırıklarının değil cıvıltılarının olduğu,
Evrenin hüzünlü bir melodi misali ağıtlar yaktığı, karalar bağladığı, ateş kırmızısı kötülüklerle ruhu çekilmiş bir grilikte kaybolan dipsiz bir kuyu gibi değil bembeyaz belki, biraz da gökkuşağından hallice hayatın en güzel renkleriyle umutla dans ederek coştuğu,

…tazecik bir dünya diledim.

Aşkla,
Tutkuyla,
Sağlıkla,
Huzurla,
Ve de her geçen gün artan bir farkındalıkla bereketlenen ömürlerin yaşandığı, her bir nefesin kıymetini bilen ve layıkıyla yaşamak için mücadele eden masmavi bir insanlık diledim tüm varlığımla.

Bir dilek tuttum.
Bırakmadım peşini.
Bırakmayacağım asla…